Starostwo Powiatowe

Gmina Gizałki, której zachodnią część przecina największa rzeka Powiatu Pleszewskiego Prosna, położona jest ok. 20 km na północ od Pleszewa. Gmina obejmuje obszar 108,56 km2. W jej skład wchodzi 16 sołectw, skupiających 23 wsie. Ogółem w gminie zamieszkuje 4682 osób. Gmina ma charakter rolniczo-leśny. Około 19% powierzchni gminy zajmują lasy, w większości iglaste. Gleby są słabe, typu piaszczystego, z przewagą klas V, VI. Na terenie gminy znajduje się 725 indywidualnych gospodarstw rolnych i jedna Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w Nowej Wsi. Dobrze rozwinięte jest natomiast rzemiosło, usługi i handel. Władze gminne od wielu już lat starają się poprawić stan infrastruktury. Do użytku oddano wysypisko odpadów komunalnych i stację wodociągową. Stopień rozwoju telekomunikacji zapewnia dobrą łączność. Dobrze utrzymana i rozwinięta sieć dróg jest jednym z atutów tej gminy. Przez Gminę Gizałki przebiegają dwie trasy o charakterze krajowym (Kalisz-Gniezno i Wrocław - Jarocin-Konin).

Gmina duże znaczenie przywiązuje do rozwoju agroturystyki, któremu sprzyja czyste powietrze, urokliwa przyroda, zasobne w jagody, grzyby i łowną zwierzynę lasy. W gminie znajdują się niedawno odremontowane trzy szkoły podstawowe, jedno gimnazjum, jedno przedszkole oraz oddany do użytku w 1996 r. Ośrodek Zdrowia, w którym mieszczą się: poradnia ogólna, poradnia dla kobiet, poradnia dla dzieci, poradnia stomatologiczna, gabinet fizykoterapii i kinezoterapii, apteka. W 1994 r. uruchomiono w gminie Warsztaty Terapii Zajęciowej, do których uczęszcza 25 osób niepełnosprawnych. Od kilku lat Gizałki słyną z organizowanej corocznie "Nocy Świętojańskiej"

Gmina Chocz położona jest na prawym brzegu Prosny wzdłuż drogi Kalisz-Września, 11 km od Pleszewa. Zajmuje obszar o powierzchni 73,4 km2, który zamieszkuje 4915 mieszkańców. Jest to gmina typowo rolnicza, w Choczu natomiast dobrze rozwinięty jest handel i usługi rzemieślnicze. W gminie przeważają gospodarstwa o powierzchni do 10 ha. Rolnicy uprawiają głównie zboże, ziemniaki, warzywa oraz hodują bydło i trzodę chlewną. Znaczną część gminy zajmują lasy (39%), co czyni ją atrakcyjną turystycznie. Walory krajobrazowe i przyrodnicze sosnowych lasów, bliskość rzeki Prosny, czyste powietrze i gospodarstwa agroturystyczne są gwarancją przyjemnego spędzenia czasu. W skład gminy wchodzi Miasto Chocz i 13 wsi w tym 11 sołeckich, siedziba władz gminnych miasto Chocz liczy ok. 2000 mieszkańców. Pierwsza wzmianka historyczna z 1294 r. wymienia Chocz jako gród książęcy nad Prosna z załogą rycerską. Było to miasto prywatne, w którym Kazimierz Wielki wzniósł zamek na wyspie rzecznej.

Prawa miejskie nadano Choczowi w XIV wieku. Miasto stanowiło kolejno własność Ostrorogów, Marszewskich herbu Rogala, później Mycielskich, Lipskich herbu Grabie i Raczyńskich. W 1555 r. Marszewscy oddali miejscowy kościół braciom czeskim, którzy stanowili silną gminę, jedną z pierwszych w Wielkopolsce. Do upadku miasta w XVIII w. przyczynił się znacznie Kazimierz Lipski, który wzbogacił Chocz o piękny kościół i pałac, ale odebrał mieszkańcom większość przywilejów. Za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego Chocz przeżywał na krótko okres odrodzenia. Po rozbiorach Polski (1793-1803) Chocz będąc pod panowaniem pruskim doznał największych strat. W 1815 roku znalazł się pod zaborem rosyjskim. Utracił prawa miejskie w 1870 r. W dniu 1 stycznia 2015 roku Chocz odzyskał prawa miejskie. 

Gmina duże znaczenie przywiązuje do rozwoju infrastruktury. Jest w 100% zwodociagowana, z bardzo dobrze rozwiniętą siecią telekomunikacyjna, trwają też przygotowania do budowy oczyszczalni ścieków, kanalizacji i gazyfikacji. Obecnie na terenie gminy znajdują się trzy szkoły podstawowe, gimnazjum oraz przedszkole. Przy gminnym Ośrodku Kultury działa orkiestra dęta, zespół ludowy i kapela. Należy podkreślić fakt istnienia Ośrodka Resocjalizacji MONAR w Nowolipsku oraz Warsztatów Terapii Zajęciowej w Nowolipsku. Gmina Chocz nawiązała kontakty współpracy i wymiany z gminami na Łotwie i Niemczech. Gmina dąży do rozwoju agroturystyki i rekreacji w oparciu o istniejące walory przyrodnicze, a także bazę sportową, nowo wybudowaną salę pełno-wymiarową. Atrakcyjność turystyczna to czyste powietrze, nie skażone środowisko, bogactwo lasów i przepływająca malownicza rzeka Prosna.

Gmina Czermin położona jest na północ od Pleszewa. Powierzchnia wynosi 97,8 km2 a ludność wynosi 5075. W skład gminy wchodzi 12 wsi sołeckich. Czermin jest gminą typowo rolniczą, ogółem liczba gospodarstw indywidualnych wynosi 730. Lasy zajmują 10,8% powierzchni gminy i wpływają korzystnie na warunki klimatyczne. Na terenie gminy znajduje się hydrofornia, stacja uzdatniania wody, gminne wysypisko odpadów komunalnych. Gmina jest w pełni zwodociągowana i stelefonizowana. W samym Czerminie, siedzibie władz gminnych, znajduje się Ośrodek Zdrowia, Apteka, GS, SKR, Urząd Pocztowy, GOPS Zakład Gospodarki Komunalnej, Komisariat Policji, Ośrodek Kultury i Biblioteka.

Miasto Pleszew zamieszkuje 18 585 osób. Ogółem gmina liczy 30 385 mieszkańców, a jej obszar to 156 km2. Do gminy Pleszew należy 28 wsi sołeckich. Badania archeologiczne dowodzą istnienia na tym terenie osady pochodzącej z epoki łużyckiej, jednak za datę lokacji miasta przyjmuje się rok 1283, kiedy to po raz pierwszy użyto w dokumentach Przemysława l nazwy Pleszew. Miasto od wieków było ośrodkiem handlu i rzemiosła z cechami: sukienników, płócienników, szewców, krawców, kuśnierzy, garncarzy. Tradycje rzemieślnicze przetrwały do dziś, kultywowane przez Cech Rzemiosł Różnych, z którego wywodzi się wielu liderów tutejszej społeczności. W XVI wieku Pleszew znalazł się w kręgu oddziaływań ruchu reformatorskiego. W trakcie wojny 30-letniej właściciel miasta Piotr Sieniuta przyjął niemieckich protestantów i nadał im przywilej lokacyjny. Mieszkańcy Pleszewa niejednokrotnie udowadniali swój patriotyzm, biorąc udział w wielu zrywach niepodległościowych, jak Wiosna Ludów czy Powstanie Wielkopolskie.

II wojna światowa rozpoczęła się dla pleszewian tragicznie, gdyż już 1 dnia na skutek bombardowania przez Niemców rejonu koszar zginęło 7 osób. Do końca wojny w miejscowym więzieniu zginęło około 300 osób. Po wojnie korzystne położenie Pleszewa przy arteriach komunikacyjnych zapewniło prężny rozwój. Sieć dróg tworzy dogodny układ promienisty łączący miasto z Kaliszem, Jarocinem, Ostrowem, Krotoszynem. W mieście krzyżują się 2 drogi krajowe nr 12 Pleszew - Łódź i nr 11 Poznań - Katowice. Obsługę transportową zapewnia terenowa placówka PPKS, autobusowa komunikacja miejska, a także położona o 4 km od Pleszewa trasa kolejowa łącząca Poznań z Górnym Śląskiem.Dominującym działem pleszewskiej gospodarki jest przemysł maszynowy. Największymi zakładami przemysłowymi Pleszewa są:

• FAMOT-PLESZEW S.A. - producent obrabiarek do metali
• Fabryka Maszyn Spożywczych SPO-MASZ-PLESZEW S.A.
• Pleszewskie Zakłady Papiernicze S.A.
• Poligraficzna Spółdzielnia Inwalidów ZRYW
• ZCB GASPOL S.A. Warszawa--Region Pleszew
• Fabryka Kotłów i Konstrukcji Metalowych EKOMET Sp. z o.o.
• Spółdzielnia KOTLARZ
• Przedsiębiorstwo Wielobranżowe Auto-Centrum RYSTAL
• Zakład Budowy Kotłów i Bojlerów C.O. ECOCENTR
• Spółdzielnia Pracy "SIODLARZ

Warunki klimatyczne pozwoliły na rozwój rolnictwa. Mimo przeważających gleb klas niższych - IV, V, VI, uprawia się tu ziemniaki, buraki cukrowe i zboża oraz prowadzi hodowlę trzody chlewnej i krów mlecznych. Rolnictwo wspomagane jest przez Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Marszewie oraz Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Maszyn dla Przetwórstwa Płodów Rolnych. Do ważniejszych zakładów produkcyjnych na rzecz rolnictwa należą: Przedsiębiorstwo Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego, Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska Kowalew - Dobrzyca, Zakład Mleczarski "AGROSER", Centrala Nasienna ANKO, Ubojnia - Masarnia T& E. Kowalscy. Głównym inicjatorem imprez kulturalnych, festynów i konkursów jest Dom Kultury w Pleszewie. Działalność kulturalna skupia się również w Wiejskim Domu Kultury w Brzeziu, kinie HEL w Pleszewie. Działalność naukowo-badawczą i oświatową prowadzi Muzeum Regionalne oraz Biblioteka Publiczna MiG i Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka. W Pleszewie silne są tradycje chóralnego śpiewania. Istnieją tu: Koło Śpiewackie LUTNIA, chór męski HARMONIA, chór ECHO, LIRA oraz chór młodzieżowy "AVE SOL" działający przy Państwowej Szkole Muzycznej II Stopnia. W mieście działa Ośrodek Sportu i Rekreacji, który prowadzi szkolenia i bierze udział w rozgrywkach ligowych w sekcjach pitki nożnej i koszykowej. W gminie działają Ludowe Zespoły Sportowe i Szkolny Związek Sportowy. Sukcesami szczyci się Ognisko TKKF PLATAN z dwoma sekcjami: kręglarską i tenisa ziemnego. Zawodnicy sekcji kręglarskiej regularnie zajmują czołowe miejsca w zawodach krajowych i międzynarodowych, są członkami kadry narodowej. Ludowy Klub Jeździecki PIAST prowadzi zajęcia dla dzieci niepełnosprawnych w Ośrodku Hipoterapii. Kompleks obiektów sportowych stanowi basen kąpielowy z polem namiotowym, sala sportowa z sauną i siłownią, nowoczesna hala sportowa oraz stadion sportowy z bieżnią, dwoma boiskami piłkarskimi, kortami tenisowymi, boiskami do siatkówki, koszykówki i piłki ręcznej. Na terenie miasta znajduje się dwutorowa kręgielnia automatyczna przystosowana do osób niepełnosprawnych. Od 1996 roku Miasto i Gmina Pleszew współpracuje z niemieckim miastem Spangenberg oraz z francuską miejscowością Saint Pierre D'0leron, leżącą u wybrzeży Oceanu Atlantyckiego. Od 6 lipca 2000 r.

Gmina Dobrzyca obejmuje obszar 116,51 km2 i liczy 8300 mieszkańców. W jej skład wchodzi Miasto Dobrzyca i 14 wsi sołeckich, obejmujących 18 wsi. W gminie występują urodzajne gleby, w związku z czym rolnicy osiągają wysokie plony. W użytkowaniu gruntów dominują grunty orne 179,5 ha, mało tu jest natomiast łąk, pastwisk, lasów (2,2%). Największy kompleks leśny występuje w południowo-wschodniej części gminy. Lasy te wchodzą w skład obszaru chronionego krajobrazu "Dąbrowy Krotoszyńskiej", który utworzono rozporządzeniem Wojewody Kaliskiego z dn. 22 stycznia 1993 r. Siedziba władz Gminy Dobrzyca liczy ok. 3000 mieszkańców i jest niewielkim ośrodkiem usługowo-handlowym. Działa tu kilka zakładów przemysłowych: VITAX - wyspecjalizowany jest w produkcji herbat ziołowych i owocowych, farmaceutyków na bazie ziołowej, mleczarnie, młyn, zakład drzewny. Od 1990 r. istnieje Towarzystwo Miłośników Ziemi Dobrzyckiej. W 1997 r. otwarto filię Wielkopolskiego Uniwersytetu Ludowego. Na terenie gminy istnieje 11 publicznych placówek wychowania przedszkolnego, w tym 7 przedszkoli oraz 4 oddziały przy szkołach. Jest 7 szkół stopnia podstawowego i 1 gimnazjum. W zakresie ochrony zdrowia i opieki zdrowotnej gmina dysponuje 1 placówką zlokalizowaną w miejscowości Dobrzyca.

W gminie działają Gminny Ośrodek Kultury, Sportu i Rekreacji w Dobrzycy, biblioteki oraz punkty biblioteczne. Wieś Dobrzycę leżącą nad Patoką wzmiankowano po raz pierwszy w 1327 r., choć zapewne już w XII w. ufundowano tutejsze parafie pierwotnie pod wezwaniem Św. Krzyża i Św. Katarzyny. W latach 1440-1934 Dobrzyca miała prawa miejskie. W XVI w. wystawiono tu dwór obronny otoczony fosą i mokradłami. Na tym terenie w końcu XVIII wieku adiutant króla Stanisława Augusta, generał Augustyn Gorzeński pobudował rezydencję ziemiańską w duchu ideałów oświeceniowych. Powstał jedyny w Polsce zespół pałacowo-parkowy nasycony symboliką wolnomularską i wczesnoromantycznymi elementami architektury ogrodowej. Od 1989 r. poddawany jest gruntownej restauracji, po zakończeniu której planuje się urządzenie muzeum wnętrz pałacowych z ekspozycją pamiątek wolnomularskich i konstytucjonaliów polskich. Z okolic Dobrzycy pochodził Stanisław Mikołajczyk (1901-1964) wybitny działacz ludowy, poseł na sejm, w latach 1943-44 premier rządu emigracyjnego w Londynie, a do 1947 r. wicepremier Rządu Jedności Narodowej i przywódca legalnej opozycji antykomunistycznej.

Gmina Gołuchów położona jest 12 km na południe od Pleszewa przy trasie nr 11 Poznań - Łódź. Jej powierzchnia wynosi 135,5 km2. Wschodnią granicę gminy stanowi rzeka Prosna. Gminę Gołuchów tworzą 23 wsie, zamieszkiwane przez 9800 mieszkańców. Wykopaliska archeologiczne dowodzą istnienia osadnictwa na tym terenie już 2500 lat temu w kulturze łużyckiej. Pierwsza pisemna wzmianka o Gołuchowie pochodzi z 1245 r. W latach 1550-60 właściciel wsi Rafał Leszczyński wzniósł tu renesansowy dwór obronny, który na początku XVII w. rozbudowano, a w pewnej odległości od niego wzniesiono nowy budynek (dziś jest to główny korpus zamku). W późniejszych latach nastąpił jednak upadek tej świetnej rezydencji magnackiej. W 1853 r. dobra gołuchowskie zakupił Tytus Działyński dla swojego syna Jana, który postanowił odremontować zamek. Prace dokończone zostały przez żonę Jana -Izabelę z Czartoryskich, która utworzyła tu muzeum starożytnych dzieł sztuki, zbieranych po całej Europie. Część eksponatów została przeniesiona z Hotelu Lambert w Paryżu. Do 1939 r. było to jedno z większych prywatnych muzeów w Europie. Park w stylu angielskim zaprojektowany został przez Adama Kubaszewskiego. Gołuchów był własnością Czartoryskich do II wojny światowej. Po 1945 r. zamek został przejęty przez Muzeum Narodowe w Poznaniu.

Dziś Gołuchów jest, pod względem infrastruktury turystycznej, najbardziej atrakcyjną miejscowością w Wielkopolsce. Oprócz Oddziału Muzeum Narodowego w Poznaniu funkcjonuje tu też Muzeum Leśnictwa, prezentujące trofea łowieckie, dzieła sztuki poświęcone leśnictwu, wystawę przedstawiającą historię leśnictwa oraz maszyny i narzędzia do hodowli lasów. W sąsiedztwie parku, w pobliskim lesie na ogrodzonym terenie o powierzchni 24 ha żyje stado kilkunastu żubrów, sprowadzonych w 1977 r. z ośrodków hodowlanych w Białowieży, Pszczynie, Smardzewicach. Nad sztucznym zalewem, wśród pięknych lasów znajduje się ośrodek wypoczynkowy, złożony z domków kempingowych, pola namiotowego, piaszczystej plaży, strzeżonego kąpieliska, wypożyczalni sprzętu wodnego. Inną atrakcją Gołuchowa jest też, największy w Wielkopolsce i szósty co do wielkości w kraju Kamień Świętej Jadwigi. Jest to szary granit narzutowy o wysokości 3,5 m, długości 8,5 m, szerokości 6,5 m. Jego obwód wynosi 22 m. Kamień ten znajduje się 2 km od Gołuchowa w dużym kompleksie leśnym, zwanym Lasem Jedleckim.

Gmina jest w pełni zwodociągowana, posiada dwie oczyszczalnie ścieków, kanalizację sanitarną, sieć gazową i telefoniczną, dobrą infrastrukturę komunikacyjną. Gmina ma charakter rolniczy. 80% jej powierzchni to tereny wykorzystane do celów rolniczych. W strukturze własności ziemi zdecydowanie dominują indywidualne gospodarstwa rolne, o średniej powierzchni 8,5 ha. Na terenie gminy działa siedem szkół podstawowych i dwa gimnazja, o których uczęszcza 1315 uczniów. Najmłodsi gołuchowianie korzystać mogą z dziewięciu przedszkoli. W 1996 r. w Kucharach powstały Warsztaty Terapii Zajęciowych, sprawujące opiekę nad 22 osobami niepełnosprawnymi.